Pshemsky

     Wraz z biegiem lat człowiek mości sobie wygodne gniazdko do życia. Brak czasu i ciągłe zabieganie sprawiają, iż nasza rzeczywistość (często nawet nieświadomie) zaczyna się powoli kurczyć do swoistej bańki. Rodzina oraz najbliżsi ludzie z otoczenia, zasilanego przez pracę i zainteresowania stają się naszą rzeczywistością wpływając na to kim jesteśmy i w jakim punkcie życia aktualnie się znajdujemy. Nasz życiowy 'bąbel' należy jeszcze dopompować internetowymi znajomymi, którzy chcąc czy nie chcąc mają również wpływ na utwardzenie granic naszej 'bańkowej perspektywy'. Jednakże od czasu, do czasu możemy się nadziać na coś innego, nie mieszczącego się w widnokręgu naszych zainteresowań i znajdującego się gdzieś daleko na horyzoncie naszej świadomości. Dobrym przykładem takiego 'otwieracza umysłowego' może być książka ''Przegryw. Mężczyźni w pułapce gniewu i samotności''. Jest to rzetelny reportaż autorstwa Patrycji Wieczorkiewicz i Aleksandry H...

 Wraz z biegiem czasu i ulatującymi latami, człowiek powolutku zaczyna się dosłownie psuć. Kolejne cyferki wskakują na licznik życiowego przebiegu a zmęczony organizm coraz częściej przywołuje przemyślenia wywodzące się od najprostszego z pytań - dlaczego? I choć kilka dekad na karku mogłoby świadczyć o ułamku życiowej mądrości nabytej z wiekiem, to jednak polemika z dobrze znanym nam wszystkim wrogami trwa każdego dnia. I tak okazyjny alkohol, wszechobecny cukier, niekończące się papierosy, jeszcze jedna kawa, jedzenie składające się z elementów tablicy Mendelejewa, bazujący na prokrastynacji brak ruchu czy jazda przez życie na oparach zdrowego snu stają się codziennością dla wieku z nas. Człowiek ma świadomość krzywdy jaka sam sobie wyrządza i (chyba z przyzwyczajenia) dalej brnie w tym samym kierunku z klapkami na zmęczonych oczach. Koniec, końców każdy dociera do momentu, w którym zmęczenie ludzkiego materiału dochodzi o granic wytrzymałości. Świadomość wypalenia fizyczno-umysł...

Hej, hej hej - witam... po stanowczo zbyt długiej przerwie.      I oto się stało: piekło zamarzło a leniwa góra w końcu przyszła do Mahometa. Tak właśnie mogę określić fakt przeczytania książki przy użyciu telefonu komórkowego. Gwałt i pełnoprawna abominacja można by rzec, lecz w podróży czy podczas odbębniania lotniskowych dupogodzin jest to całkiem znośna forma zabijania czasu. Ale może nieco więcej o ofierze tego czytelniczego "przestępstwa", a mianowicie książce "Sentymenty" autorstwa Agnieszki Wróbel. Myślę że książkę najłatwiej będzie przyrównać do sentymentalnego spaceru po latach dziewięćdziesiątych. Każdy, kolejny rozdział otwiera kolejną "zakładkę" księgi wspomnień, tworząc w ten sposób solidną mapę, nadgryzionej zębem czasu przeszłości. Agnieszka często przekłuwa mydlana bańkę, uświadamiając czytelnikowi że nie wszystko kiedyś było lepsze i bardziej kolorowe - jak wielu osobom może się wydawać. Często, jakość żewnie wspominanych symboli konsumpc...

     Ech, miało być częściej, miało być gęściej… a jest jak jest. I tak ponownie zaglądając na bloga, z przerażeniem zdaje sobie sprawę, iż od ostatniego wpisu minęło już trzy miesiące. Pojęcie „work-life balance” jest dla mnie czymś zupełnie abstrakcyjnym i wraz z końcem zeszłego roku, w końcu dotarło do mnie, że jedyną opcją na przemodelowanie istniejącego chaosu, jest konsekwentne wypełnianie założonych wcześniej celów. Koniec „rozcieńczania” motywacji na mniejsze pochłaniacze czasu. Koniec rozbiegania i atakujących zewsząd powiadomień i przeszkadzajek. Konkretnie do celów – krok po kroku, trzymając jedną rękę na pulsie a drugą na lejcach galopującego na złamanie karku życia. Niby prosty w swym założeniu cel, ale czy starczy motywacji i samozaparcia by w dążeniu do niego? Jak to zwykłem często mawiać: się okaże a czas pokaże.      Wracając do życia i inspiracji, to musze przyznać, iż coraz częściej znajduję pokłady życiowej esencji w blisko-dalszych znaj...

     Nie ma co ukrywać – czas pędzi na złamanie karku. Po lecie zostało już tylko wspomnienie, a deszczowa, jesienna aura zaczęła się już wygodnie mościć w naszej „za okiennej” rzeczywistości. Obietnice i postanowienia odnoszące się do częstszego pisania zostały wciśnięte między inne, nie do końca wykonane plany a cały ten blamaż mogę usprawiedliwić jedynie zwalaniem wszystkiego na przepracowanie i brak spokojnej chwili na transmisje myśli w kierunku słowa pisanego. Żeby jednak przełamać te miesiące ciszy, postanowiłem, iż przy akompaniamencie silnej kawy i ambientowych brzmień wrócę pamięcią do połowy września i napisze kilka słów o weekendowym wypadzie do Polski, któremu przyświecała wizyta w Brzegu i sprawdzenie (już) szóstej edycji pewnej retro-imprezy, która dla mnie była tą pierwszą. A więc, jak to zwykle bywa w przypadku krótkich wyskoków do Polski, cały wyjazd jest logistyczna ekwilibrystyką. Żonglerką, która nie miałaby szans na powodzenie, gdyby nie bliscy i z...

     Weekendowy poranek wlewa pierwsze promienie leniwego słońca, przez drobne okienko na poddaszu. Sen już dawno znalazł drogę ucieczki, zacierając ostatnie ślady „nocnych majaków”, dlatego pora ruszyć cztery litery i dotlenić skorodowany mózg. Dłuższy spacer z psem zwieńczony mocną kawą, nawiał drobne chęci do rondla, więc czemu by nie skorzystać z chwilowej inspiracji i kawałka wolnego czasu i zarzucić retrospekcyjną wędkę na początek czerwca, w nadziei, iż uda się złowić jak najwięcej wspomnień z mojej Warszawskiej eskapady.      I tak oto docieram do pierwszego, czerwcowego piątku, w którym to odbywała się już XII edycja dobrze znanej wszystkim imprezy o nazwie Pixel Heaven. Jako iż magazyn Pixel, dokonał swojego żywota pod koniec 2022 roku, to każda kolejna wychodząca z inicjatywy Roberta Łapińskiego impreza jest niejako jego duchową schedą. Na Pixel Heaven można przecież odnaleźć ślady prawie każdego elementu wszędobylskiej popkultury i okołogrowej s...

     Przeglądając statystki pochodzące z mojej podcastowej aplikacji dochodzę do wniosku, iż więcej słucham niż śpię. Zarówno w pracy jak i w wolnych chwilach zawsze towarzyszy mi muzyka lub czyjś głos. Wiele różnotematycznych podcastów sumiennie wypełnia moje myśli każdego dnia i przez te wszystkie lata „zaznajamiam” się z ich autorami, traktując ich poniekąd jako dalszych znajomych lub kumpli, których monolog podsyca iskry myśli i rozważań przechadzających się po mym rondlu każdego dnia. W odmętach podcastowych oceanów można odnaleźć masę podcastów, które suną na fali popkulturalnych aktualności i wydarzeń. Z wieloma z nich sam dryfuje już od paru ładnych lat, lecz dziś chciałbym wyłuskać dla was „drobny kuter”, który odłączył się od popkulturalnej floty i obrał kierunek na dotąd nie znany mi kurs. A mowa tu o podcaście „Rysław Czyta”, którego autorem jest Ryszard Chojnowski. Ryszard, tworzący swoje internetowe materiały jako Grysław, jest bardzo dobrze znany wszystkim ...

     Są takie filmy, które trwają w wspomnieniach. Człowiek pamięta jak przez mgłę, że oglądał film, że wywarł na nim ogromne wrażenie, że był inny niż wiele pochłanianych w tamtym okresie produkcji, lecz mimowolnie unikał ponownego oglądnięcia zdając sobie sprawę, iż wraz z tym mglistym wspomnieniem wiązał się pewien dyskomfort psychiczny – rysa na świadomości, utwierdzająca w przekonaniu, iż film i kino to potężna siła emocjonalnego przekazu, potrafiącego wwiercić się w ludzki rondel na wiele lat.      Tak właśnie jest w przypadku “Requiem dla snu” Darrena Aronofskyego z 2000 roku, którego niedawne odświeżenie przywiało ten filmowy dyskomfort psychiczny. Dyskomfort, który chyłkiem gnieździł się w najdalej upchanych zwojach mego emocjonalnego rondla. Film sam w sobie jest prawdziwym dziełem sztuki. Poczynając na zgrabnej adaptacji noweli Huberta Selby Juniora, w którą reżyser wpompował nieco własnych pomysłów zakrapianych osobistymi wspomnieniami. A kończą...

     Wśród polecanych i słuchanych przeze mnie podcastów znalazło się już kilka interesujących projektów. Rozpoczynając od „Islandzkiej Odysei” w wykonaniu Asi Okuniewskiej (która swoją drogą ostatnimi czasy przepoczwarza się w prawdziwą telenowelę) a kończąc na „Nietypowym spojrzeniu” Sebastiana Chamera, który dalej zaskakuje podejmowanymi gośćmi i tematyką rozmów. Wśród mych polecajek znalazły się również dwa podcasty, które z ciekawego pomysłu opartego na pasji wyewoluowały w znane Polskim słuchaczom „osobistości”. „Millenialne dziecko” Mateusza Witkowskiego i Bartka Przybyszewskiego o imieniu „Podcastex” , wyrosło na dobrze znaną każdemu audycje o szerokich zasięgach. Podobnie zresztą jak jednoosobowy projekt Rafała Sadowskiego o nazwie „Podcast Historyczny” . Rafałowi, natchnionemu pasją do historii przy pomocy ciężkiej pracy udało się przekuć swoje hobby w pełnoetatowe zajęcie, które dzięki wparciu słuchaczy pozwala Rafałowi skupić się na jeszcze dokładniejszym ba...

     I tak oto wszyscy wkroczyliśmy w 2024. Koniec świata nie nastał, lodowce jeszcze się nie stopiły doszczętnie, a efekt cieplarniany nie wypocił resztek myśli z głów mieszkańców tego ziarnka piasku dryfującego gdzieś w głębi czarnej, galaktycznej pustyni. Kolejny rok przywitał nas kalendarzową zimą, niekoniecznie mroźną aurą i szybującą ku niebu inflacją. Niby nic nowego, od tak – kolejny dzień na ziemi. Jednak mimowolnie „poczciwa czwórka” wdreptała w zakamarki świadomości i człowiek zdał sobie sprawę, iż oddalony o lata świetlne rok 1984 zaczynał się dokładnie cztery dekady temu.      Jak to zwykle bywa przy początkach Nowego Roku i wszelkich okrągłych rocznicach ludziom zbiera się ma nostalgiczne przemyślenia i wspominkowe myśli maści wszelakiej. Nastoletnie wizje przedstawiające czterdziestoletniego „dziada”, który zdobył, osiągnął i zrozumiał wszystko co młodzieńczy rondel mógł zaplanować w swoich niezbadanych zamysłach spotykają się z rzeczywistośc...