Pshemsky

     Kolejną pozycją filmową, którą staram się regularnie odświeżać jest „One Flew Over the Cuckoo’s Nest” z 1975 roku. Genialny film Milosa Formana bazujący na noweli Kena Kesey’a napisanej w 1962 roku. I choć nowela Kesey’a skręca bardziej w kierunku mata-fizycznych wizji autora, to jednak film oddaje widzowi wszystko co ludzkie. Zalewa masą wielobarwnych uczuć, odegranych w perfekcyjny sposób przez młodą plejadę aktorską tamtego okresu z Jackiem Nicholsonem na czele. „Lot nad kukułczym gniazdem” jest prostym filmem skupiającym się na emocjach. Dzięki zgrabnemu castingowi i doskonałemu przygotowaniu (całość filmu kręcona była w zakładzie dla psychicznie chorych, aktorzy mogli obserwować ludzi z różnymi schorzeniami, niektórzy pacjenci zakładu brali udział w filmie) w trzy miesiące udało się nakręcić film, który w 1976 otrzymał aż pięć Oscarów i sześć nagród BAFTA, w tym oba za najlepszy film oraz reżyserie. Wiele nagród zostało przyznanych również aktorom, dzięki którym „Lot” mimo sw

     Na początku Maja popełniłem drobny wpis odnoszący się do moich górskich wędrówek oraz tego, ile mi daje obcowanie z naturą. Często z podziwem oglądam zdjęcia i filmy ludzi, dla których góry stały się czymś więcej niż tylko tymczasowym sposobem na oderwanie się od doczesnych problemów. Ludzi, dla których górska pasja stała się codziennością, a przekraczanie kolejnych granic nowym sposobem na życie. Niedawny wypad do kina w celu obejrzenia „The Alpinist”, przypomniał mi o kilku filmach dokumentalnych wartych uwagi. Wśród mrowia produkcji streamingowych oraz seriali, jest parę dokumentów, które przewinęły się przez platformy streamingowe a które mogły umknąć waszej uwadze. Wszystkie, z poniżej wymienianych filmów mogą różnić się od siebie „poziomem reportażowo-historycznego dokumentalizmu”, lecz dotyczą jednej pasji. Pasji, która na przełomie ostatnich dekad ulegała znacznej ewolucji, lecz jej główny koncept pozostał bez zmian – miłość do dziewiczej natury w najczystszej górskiej po

     No i oto jest – kolejny normalny dzień, pełen rutynowych obowiązków. Kolorowany różnorakimi barwami doczesnego życia. Od tak, człowiek wraca i wskakuje na swoje miejsce, perfekcyjnie wpasowując się w szparę kręcącego się trybiku, który potocznie nazywamy życiem. Przedziwne uczucie, zwłaszcza w momencie, kiedy ma się świadomość tego, że parędziesiąt godzin wcześniej człowiek znajdował się w zupełnie innym miejscu otoczony masą „blisko-obcych” osób, spragnionych szeroko pojętej pop-kultury i nadających na podobnych falach. Miejscem tym był była Warszawa, a dokładniej budynki Warszawskiej Szkoły Filmowej oraz Kina Elektronik, w których to wygłodniała brakiem zeszłorocznej edycji gawiedź, mogła w końcu nasycić swoje kulturalno-socjalne potrzeby uczestnicząc w Pixel Heaven 2021. Nie zwykłem pisać wnikliwych recenzji. Zresztą wątpię czy w ogóle to jest możliwe w przypadku imprezy takiej wielkości oraz takiej ilości różnotematycznych wykładów. Dlatego skupię się na własnych odczuciach i

     Mimo iż mam już swój słuchowiskowy „beton”, to jednak od czasu do czasu lubię zamieszać trochę internetową chochlą w garze polskiego podcastingu. W gęstym gulaszy swobodnych i tematycznych audycji czasem można znaleźć kilka ukrytych smakołyków, które w perfekcyjny sposób dogadzają naszym zainteresowaniom i skutecznie zapełniają lukę, o której wcześniej nie mieliśmy pojęcia. Właśnie takim podcastem okazał się być „Podcastex”. Podcast prowadzony przez dwóch doświadczonych pochłaniaczy i interpretatorów szeroko pojętej kultury: Bartka Przybyszewskiego (autor licznych tekstów oraz nieco już zakurzonego bloga „ liczne rany kłute ”) oraz Mateusza Witkowskiego (redaktor naczelny popmoderna.pl oraz autor licznych tekstów dla między innymi gazeta.pl i czasu kultury). Wspólnie starają się zmierzyć z „pomnikami” naszej pop-kulturalnej młodości lat dziewięćdziesiątych. Zdejmują nostalgiczne okulary i chłodnym okiem przyglądają się temu co pozostało z naszych „kolorowych wspomnień”. Rozdrapuj