Pshemsky

     Z długo wyczekiwanym odejściem covidowych obostrzeń nadeszła także „kulturalna odwilż”. Wraz z otwarciem pubowo-barowo-restauracyjnych podwojów, przyszła również pora na wszelakiej maści imprezy kulturalne. Wśród parków, kin, teatrów i wystaw zaczęły również kiełkować kameralne koncerty. Przeważnie przewijam reklamy błąkające się po portalach społecznościowych, lecz tym razem było inaczej. Jedno zdjęcie zdołało przykuć mą uwagę na tyle, bym podążył za internetowym odnośnikiem i bez większego wahania kupił to co znalazłem na końcu społecznościowej ścieżki reklamowej. Był to koncert poświęcony filmowym tematom muzycznym stworzonym przez Hansa Zimmera. I niby to nic nadzwyczajnego, gdyż co chwila można znaleźć eventy bazujące na ścieżkach dźwiękowych mniej lub bardziej znanych filmów. Lecz tym razem koncert miał się odbyć w kameralnej atmosferze i niecodziennym oświetleniu, składającym się w głównej mierze z mnogiej ilości wszechobecnych świec.      Moja fantazyjna wyobraźnia została

     Skoro posmak Matrixowych Zmartwychstań dalej siedział w głowie to postanowiłem, iż odświeżę (obrosły już mianem kultowego) pierwszy film Wachowskich. Sądzę, iż sentyment miał dość spory wpływ na odbiór tego filmu z końcówki XX wieku. Znając fabułę, dialogi, zwroty akcji oraz „wiek” efektów specjalnych, byłem przygotowany na bombardowanie salwą mnogich niesmaków i rozczarowań… i to (na szczęście) był spory błąd z mojej strony. Po ponad dwóch dekadach The Matrix dalej świetnie się broni na wielu płaszczyznach. Niezapomniana muzyka, dynamiczne ujęcia, świetne sceny walki, nieprzesadzone efekty specjalne i perfekcyjnie dobrana obsada z drewnianym Keanu w roli Pana Andersona sprawdza się pod każdym względem. Choć film oprószył się już ponad dwu dekadową warstwą kurzu, to mogę śmiało stwierdzić, iż warto od czasu do czasu do niego wrócić. Pierwszy Matrix jest filmową rozrywką w pełnym znaczeniu tego słowa. Dalej niesie wraz z sobą głębsze przesłanie. Przekaz, który mimo nadejścia kolejn